Του Κωνσταντίνου Χριστοφίδη*

Τιμούμε σήμερα την πρώτη Απριλίου 1955. Ένα γεγονός σταθμός στη νεότερη ελληνική ιστορία. Από τον αγώνα του ’55 προήλθε η Κυπριακή Δημοκρατία, που αποτελεί σήμερα σκάφος σωτηρίας και επιβίωσης για τον κυπριακό ελληνισμό. Θα είμαι σύντομος και συνεκτικός όσον αφορά στα ιστορικά γεγονότα, αλλά σχολαστικός για το παρόν και το μέλλον.

Οι εθνικές επέτειοι δεν αποτελούν απλώς ημέρες εθνικών εξάρσεων και πανηγυρισμών. Δεν είναι απλώς εκδηλώσεις απότισης φόρου τιμής και ευγνωμοσύνης προς όλους εκείνους που αγωνίστηκαν για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι. Είναι ταυτόχρονα ημέρες ενδοσκόπησης και προβληματισμού, καθώς αξιολογούμε οι μεταγενέστεροι κατά πόσο αξιοποιήσαμε με τρόπο αποφασιστικό τους αγώνες και τις θυσίες των πρωτεργατών, κατά πόσο ακολουθήσαμε με συνέπεια το δρόμο που χάραξαν.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το βαθύτερο νόημα του εορτασμού τους. Η σκέψη λοιπόν πρέπει να στρέφεται κριτικά προς τους μεγάλους αγώνες και να αναζητά την πραγματική αλήθεια, χωρίς ενοχές και συγκαλύψεις.

Πριν από 67 χρόνια, οι Έλληνες της Κύπρου εξεγέρθηκαν εναντίον της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, ζητώντας την ελευθερία τους και την Ένωση με την Ελλάδα. Ήταν ένα διάβημα, το οποίο εντάσσεται στο γενικότερο άνεμο ελευθερίας που έπνεε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και υποκινήθηκε από την πίστη στο δίκαιο των αιτημάτων αλλά και τις ελπίδες που σκόρπισε στον αποικιοκρατούμενο κόσμο η ίδρυση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Απέναντι στην κυπριακή απαίτηση, η βρετανική αποικιακή υπερδύναμη, η οποία ολοκλήρωνε τον ιστορικό της κύκλο εκείνη ακριβώς την περίοδο, προέταξε αδιάλλακτη άρνηση. 

Ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ κράτησε τέσσερα σχεδόν χρόνια, μέχρι την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου, οι οποίες  οδήγησαν στην ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας τον Αύγουστο του 1960. Ήταν ένα επαναστατικό κίνημα που συγκέντρωσε το παγκόσμιο ενδιαφέρον και προκάλεσε την πανελλήνια συγκίνηση και επιδοκιμασία.

Ειδικά για τον ελληνικό λαό, η κυπριακή διεκδίκηση αποτελούσε «θέμα απονομής δικαιοσύνης», «διεθνούς δικαίου» και «πολιτικής ηθικής», εξαιτίας, κυρίως, των βαρύτατων θυσιών της χώρας στο πλευρό της Βρετανίας κατά τη διάρκεια του μεγάλου πολέμου.

Στη διάρκεια του αγώνα της ΕΟΚΑ οι θυσίες του κυπριακού λαού υπήρξαν πολλές και οι πράξεις αυτοθυσίας του γράφτηκαν στην ιστορία, αλλά και στο συλλογικό υποσυνείδητο ως πρότυπα ηρωισμού. Η εξέγερσης της 1ης του Απρίλη δεν ήταν ένα φαινόμενο που επιβλήθηκε εκ των άνω, ή που σχεδιάστηκε στο πεδίο της διπλωματίας. Αντιθέτως, συνιστά παλλαϊκό αγώνα ανατίναξης του ξένου ζυγού, που προήλθε μεν από τα σπλάχνα μιας κοινωνίας εξαθλιωμένης, με βαθιά επίγνωση της ιστορίας του.

Νέοι άνθρωποι, συμπατριώτες μας, έκαναν με τον πιο απόλυτο και σαφή τρόπο τη μεγαλύτερη υπέρβαση, δηλαδή έβαλαν το συλλογικό καλό ως τη σπουδαιότερη προτεραιότητα, και για να το εξασφαλίσουν θυσίασαν το μέγιστο που ο καθένας τους μπορούσε να δώσει, την ίδια τους τη ζωή!

Σήμερα γιορτάζουμε το πνεύμα τους, τη γνησιότητά τους, αλλά και για να τους ευχαριστήσουμε για την προοπτική που μας χάρισαν. Κατάφεραν με τη θυσία τους να μας κληροδοτήσουν πολλά. Όλα αυτά που συνθέτουν την παράδοση, την ταυτότητα και το βάρος της ιστορίας της Κύπρου!

Ήρωες ποιητές, δάσκαλοι, σταυραετοί, στρατιωτικοί, συνδικαλιστές, ιερωμένοι, αγρότες, απλοί άνθρωποι, δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτε διαφορετικό από αυτό που τους είχαν γράψει τα αστέρια. Δεν θα μπορούσαν να γεράσουν ποτέ, και ο θάνατός τους, τους κράτησε για πάντα αθάνατους στην ιστορική συλλογική μνήμη ενός ολάκερου λαού.

Σήμερα, 67 χρόνια από τη θυσία τους, η πατρίδα μας παραμένει διχοτομημένη. Κύπριοι ζουν ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές τους εστίες και πολλοί άνθρωποι πέθαναν άσκοπα, χωρίς αποτέλεσμα, άλλοι άκλαυτοι και αγνοούμενοι, και πολλοί υπέφεραν. Έτσι, αναρωτώμενος τι θα σκεφτόταν οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ  για την Κύπρο του σήμερα αν ζούσαν, αυτομάτως τίθενται σωρεία αναπάντητων ερωτημάτων. 

Πώς θα πείθαμε σήμερα τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ ότι για όλα αυτά που ακολούθησαν μετά το 1960 ευθύνονταν αποκλειστικά και μόνο οι διεθνείς συνομωσίες, οι παντοειδείς διεθνείς εχθροί που μας υπονόμευσαν, η κακή τύχη, η κακιά ώρα, ο βάρβαρος και αδιάλλακτος εχθρός;

Πώς θα πείθαμε τον Πέτρο, τον Ευαγόρα, το Μάρκο, το Γρηγόρη, ότι για όλα αυτά ευθύνονταν αποκλειστικά και μόνο οι διεθνείς συνομωσίες, οι παντοειδείς διεθνείς εχθροί που μας υπονόμευσαν, η κακή τύχη, η κακιά ώρα, ο βάρβαρος και αδιάλλακτος εχθρός;

Πώς θα κρύβαμε την πολιτική μωρία, ανωριμότητα, αστοχία και ανεπάρκεια που διαχρονικά επιδείξαμε οι Έλληνες της Κύπρου;

Την ανικανότητά μας, σε πολλές περιπτώσεις, να διαβάσουμε και να αποκωδικοποιήσουμε ορθολογικά τη διεθνή πολιτική και να χαράξουμε μια αξιόπιστη κοινή εθνική στρατηγική που να εξασφαλίσει την ασφάλεια, την ευημερία και την οικονομική ανάπτυξη όλων των Κυπρίων, καθώς και την προστασία της κληρονομιάς και των μνημείων του ιστορικού και θρησκευτικού μας πολιτισμού χιλιετιών;

Πώς θα κοιτάζαμε στα μάτια τον Καραολή και τον Δημητρίου αφού δεν μπορέσαμε να προστατέψουμε την πατρίδα για την οποία θυσιάστηκαν και αφού σε μεγάλο βαθμό, ακόμη και τώρα, αδυνατούμε να ξεπεράσουμε τον κακό εαυτό μας οι Έλληνες Κύπριοι και να κάνουμε ένα κβαντικό άλμα προς τα εμπρός;

Πώς θα δικαιολογούσαμε, στον άνθρωπο που κοίταξε το θάνατο κατάματα στα 18 του χρόνια και δεν λύγισε, ότι πολλοί από μας αρχίσαμε ήδη να ξεχνούμε την κατεχόμενη πατρίδα μας, και ότι αρχίσαμε ήδη να ξεπουλούμε σε τιμή ευκαιρίας τις περιουσίες μας και την γη των προγόνων μας στους κατακτητές;

Πώς θα εξηγήσουμε σε όλα εκείνα τα παιδιά ότι η Σαλαμίνα και το Ριζοκάρπασο αποτελούν κομμάτι μιας χαμένης πατρίδας;

Πώς θα δικαιολογήσουμε ότι το Καράβι της Κερύνειας σταμάτησε ένα ταξίδι αιώνων στο κάστρο της Σκλαβωμένης πόλης;

Ομολογώ ότι τα καταιγιστικά και βασανιστικά ερωτήματα είναι αμέτρητα.

Όμως, ο αγώνας του Κυπριακού Λαού δεν τελειώνει στην 1η Απριλίου, καθώς θα περάσει αργότερα από χίλια μύρια κύματα. Θα έλεγε κανείς πως αυτή η δύσκολη αρχή προφήτευε τη διαχρονικά δύσκολη πορεία του ως σύγχρονο κράτος.

Εδώ συνήθως ολοκληρώνεται η ιστορική αφήγηση στους πανηγυρικούς της ημέρας, στα αισθήματα της περηφάνιας και της τιμής. Επανερχόμαστε στο σήμερα, όπου βιώνουμε δύσκολες ώρες, με τη διεθνή οικονομική κρίση και την πανδημία να δοκιμάζει τις αντοχές των πολιτών και των λαών. Μία κρίση που συνοδεύεται από άλλα παρακμιακά φαινόμενα, την ατέλειωτη διαφθορά όπως την κρίση πολιτικής και πολιτικής ηγεσίας, την κρίση πολιτισμού. Κρίσεις που ταλανίζουν όχι μόνο την κοινωνική συνοχή, αλλά και τους θεσμούς της ίδιας της Δημοκρατίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Χρειαζόμαστε ως κράτος ξεκάθαρο όραμα που θα το υπηρετήσουμε με συνέπεια, ταλέντο και προσήλωση, έτσι ώστε να θωρακίσουμε την χώρα μας και το οικοδόμημα της Δημοκρατίας από τους παντοειδείς κινδύνους και τον εκφυλισμό των ευρωπαϊκών αξιών.

Είμαστε μια κοινωνία η οποία πέτυχε πολλά τα τελευταία χρόνια. Μια κοινωνία που ήταν υπερήφανη γι’ αυτό που είχε δημιουργήσει, παρά την ημικατοχή. Κινδυνεύουμε να αφήσουμε στη νέα γενιά μια Κύπρο διαιρεμένη. Δεν έχουμε δικαίωμα να της αφήσουμε και μια Κύπρο καταχρεωμένη.

Έχουμε υποχρέωση να βρούμε τον τρόπο για να φέρουμε πίσω τη χαμένη υπερηφάνεια και να ξαναστήσουμε ένα υγιές μοντέλο στον τόπο μας. Έχουμε υποχρέωση να χρησιμοποιήσουμε τις υγιείς και δημιουργικές δυνάμεις της πατρίδας μας!

Ζούμε δύσκολες μέρες. Πρέπει, λοιπόν, να σχεδιάσουμε το αύριο. Η ανάπτυξη δεν θα έλθει πουλώντας σπίτια σε Ρώσους και Κινέζους. Αυτό τo κάναμε και το σύστημα κατέρρευσε. Ο τόπος μας, η Οικονομία μας χρειάζεται ένα καινούργιο μοντέλο, μια καινούργια αρχιτεκτονική ανάπτυξης, που θα βάλει στο επίκεντρο την κοινωνία της γνώσης και τη δημιουργικότητα των νέων ανθρώπων, που θα βάλει στο κέντρο τα πανεπιστήμια της και τα ερευνητικά της κέντρα.

Μια τέτοια Κύπρος, ανοικτή, με ποιότητα, με βάθος και στόχους για το μέλλον θα είναι η ιστορική και προσωπική δικαίωση των ανθρώπων που προσέφεραν στην πατρίδα μας από κάθε ξεχωριστό μετερίζι, ανθρώπων που προσέφεραν σε όλους τους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες αυτού του τόπου.

Χρειάζεται εμείς οι Κύπριοι, να θυμηθούμε ξανά και να κατανοήσουμε ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε. Και προπαντός, εκτός από μυαλό, λογική και σύνεση, χρειαζόμαστε να είμαστε εμψυχωμένοι και γενναίοι για να μην φοβόμαστε τις τομές και τις ρήξεις, για να μην φοβόμαστε να ανοίξουμε δρόμους για τους εαυτούς μας και την πατρίδα μας, για να μην φοβόμαστε να οραματιζόμαστε και να ονειρευόμαστε, ώστε να υπερασπιστούμε την ταυτότητα και τις αξίες μας, ως Κύπριοι και παγκόσμιοι πολίτες.

Ζούμε σε έναν σκληρό, ψυχρό, ανταγωνιστικό, και αδίσταχτο κόσμο. Υπάρχουν εθνικά συμφέροντα, γεωπολιτικές αναζητήσεις, στυγνά οικονομικά και αδιαφανή συστήματα, αυτός είναι ο κόσμος όπου ζούμε. Σε έναν τέτοιο κόσμο για να επιβιώσουμε, χρειαζόμαστε περισσή ευθυκρισία και ευρυμάθεια. Δεν υπάρχουν σωτήρες!

Φοβάμαι όταν ακούω κάποιους να μιλάνε για την πατρίδα. Φοβάμαι τους αυτόκλητους πατριώτες, γιατί ξέρω καλά ότι Πατριωτισμός είναι να είσαι άριστος εφ’ ω ετάχθης και πάντα να δουλεύεις σκληρά στο μέγιστο των δυνατοτήτων σου, για να δημιουργείς υπεραξία, να είσαι παραγωγικός για να ανοίγεις νέους δρόμους, να προάγεις την καινοτομία και να προσφέρεις ανάπτυξη και στο κοινωνικό σύνολο και στην πατρίδα σου.

Ψευτοπατριωτισμός είναι να προσποιείσαι τον παντογνώστη, να είσαι υπερφίαλος χωρίς αυτογνωσία και συναίσθηση της ανεπάρκειάς σου, να είσαι κατώτερος των ευθυνών σου και των περιστάσεων και να χαντακώνεις την κοινωνία και την πατρίδα σου με την αμάθεια ή ημιμάθειά σου, την ανικανότητά σου ή ακόμα χειρότερα τις ξεπερασμένες, αβάσιμες και επικίνδυνες ιδεοληψίες σου.

Πατριωτισμός είναι να είσαι άτεγκτος και αδέκαστος στη στάση ζωής σου και στη θέση ευθύνης σου απέναντι στην αδικία, την παρανομία και τη διαφθορά σε όλες της τις μορφές. Να μην κάνεις εκπτώσεις και να επιδιώκεις την ανάδειξη και τιμωρία αυτών που τις προκαλούν, όποιοι και να είναι αυτοί και όποιο και αν είναι το προσωπικό κόστος που συνεπάγεται η στάση σου.

Ψευτοπατριωτισμός είναι να ανέχεσαι ή και να προάγεις τη συγκάλυψη και τη συγκατάβαση στην καλύτερη περίπτωση ή στην χειρότερη να αποτελείς μέρος του συστήματος της αδικίας και της διαφθοράς ή να θεωρείς ότι η τιμωρία και η ανάληψη ευθυνών αφορά άλλους και όχι εσένα ή τον περίγυρό σου.

Πατριωτισμός είναι να είσαι απόλυτα ψύχραιμος, να χρησιμοποιείς την λογική και τον ορθολογισμό για να αναλύεις τον κόσμο γύρω σου και να πράττεις με τρόπο συγκροτημένο που προάγει και προστατεύει το κοινό καλό. Και να απομονώνεις και να αχρηστεύεις την άκρως επικίνδυνη τακτική του λαϊκισμού, της υστερίας και της αναμόχλευσης του πάθους ως στρατηγικής για τη χειραγώγηση των πολιτών. Να λειτουργείς με το μυαλό και όχι με το αχαλίνωτο συναίσθημα.

Ψευτοπατριωτισμός είναι να χρησιμοποιείς παχιά λόγια, να καπηλεύεσαι τις ωραίες έννοιες, είναι ο τυφλός συναισθηματισμός, η επίκληση των εθνικών συμβόλων και συμβολισμών αλλά κενών περιεχομένου και σε απόλυτη αναντιστοιχία με τις πράξεις. Είναι να ενεργείς υπό το κράτος τέτοιων συναισθημάτων ή να τα προκαλείς στους άλλους, εξορκίζοντας τον ορθό λόγο, παραπλανώντας τους συνειδητά ή ασυνείδητα με ψευδαισθήσεις.

Πατριωτισμός είναι να είσαι τολμηρός και να έχεις τα κότσια να παίρνεις αποφάσεις χωρίς να υπολογίζεις το βραχυπρόθεσμο προσωπικό η πολιτικό κόστος ή τις αντιδράσεις των βολεμένων που αντιστέκονται πάντα στις αλλαγές, να έχεις το θάρρος να συγκρουστείς με όσα συγκροτούν το συλλογικό όφελος της κοινωνίας. Να κάνεις τομές, με το έργο σου να εμπνέεις άλλους ικανούς και παραγωγικούς ανθρώπους και να τους κινητοποιείς για να συνεισφέρουν και αυτοί.

Δεν είναι πατριωτισμός είναι η ψευτοπαλληκαριά, η αδράνεια απέναντι στις προκλήσεις, η ατολμία, η αποποίηση ευθυνών, η σπατάλη του κρίσιμου χρόνου, η αναβλητικότητα, ο εφησυχασμός έτσι ώστε να μην ενοχλείται κανένας, να μην αποκαλύπτονται τα προβλήματα και να μην υπάρχει, επιφανειακά, κανένα κόστος.

Πατριωτισμός είναι να είσαι οραματιστής, να βλέπεις και να στοχεύεις το μέλλον, χαράζοντας μακροπρόθεσμους στρατηγικούς στόχους που εδράζονται σε ρεαλιστική, αξιόπιστη ανάλυση των δεδομένων αλλά και των δυνατοτήτων με επίγνωση των μεγεθών και η μεθοδική και σκληρή δουλειά προς τους στόχους αυτούς χωρίς φανφάρες, αλλά με μετριοπάθεια και ευελιξία.

Ψευτοπατριωτισμός είναι η έλλειψη οράματος και ψηλών στόχων και η ικανοποίηση με την έκδηλη μετριότητα και το χαμηλό επίπεδο. Είναι η συγκατάβαση και συμφιλίωση με όλα εκείνα που χρειάζονται κριτική και αλλαγή, όλα εκείνα που είναι πασιφανώς άρρωστα και πρέπει να αποβληθούν ως ξένο σώμα.

Ψευτοπατριωτισμός είναι η αποδοχή της έλλειψης ποιότητας σαν κάτι το φυσιολογικό και αναπόδραστο. Αλλά είναι και να εξαπατείς και να παραπλανείς εν γνώση σου με ιδέες που δεν αντέχουν την βάσανο της ανάλυσης, δεν τεκμηριώνονται με κανένα τρόπο, δημιουργούν ψευδαισθήσεις και αστήρικτες προσδοκίες, αλλά ακούγονται ελκυστικές και διεγείρουν τα πλήθη.

Δυστυχώς, το κράτος μας είναι θεμελιωμένο στην αναξιοκρατία σε πολλά επίπεδα. Η ανωμαλία αυτή δεν είναι μόνο αδικία έναντι προσώπων, αλλά είναι τελικά μάστιγα και κίνδυνος για την ευημερία ολόκληρου του κοινωνικού συνόλου. Είναι ένα σύστημα που παράγει συνεχώς χαμένες ευκαιρίες σε πολλά επίπεδα, που κοστίζει πολύ, μεταφορικά και κυριολεκτικά, που ανακυκλώνει τις χαμηλές προσδοκίες και τελικά προκαλεί την απάθεια και την αποστασιοποίηση των πολιτών. Πιστεύω ακράδαντα ότι κυριολεκτικά τα πάντα έχουν να κάνουν με την ποιότητα των ανθρώπων!

Πατριωτισμός λοιπόν είναι να έχεις πάντα γνώμονα την αξιοκρατία για να εξυπηρετείται με τον καλύτερο τρόπο η πατρίδα, για να κινητοποιείται το καλύτερο διαθέσιμο ταλέντο για κάθε ανάγκη, για να διεκπεραιώνονται οι υποθέσεις με βέλτιστο όφελος για την κοινωνία συνολικά.

Ψευτοπατριωτισμός είναι να μιλάς συνεχώς για την αξιοκρατία και να ορκίζεσαι σε αυτή και ταυτόχρονα να προάγεις συνεχώς τους φίλους σου, τους υποστηρικτές σου, ανθρώπους που είναι πασιφανώς ανεπαρκείς αλλά βολικοί και χειραγωγίσιμοι.

Πατριωτισμός είναι να σέβεσαι τα ταμεία του κράτους και να φροντίζεις για την διεύρυνσή του εθνικού πλούτου!

Πατριωτισμός είναι η προσπάθεια να δημιουργείς έντιμη εικόνα για την πατρίδα σου γιατί ακριβώς η συνεχής φαυλότητα στην ηγεσία πλήττει την αξιοπιστία της χώρας. Τα μικρά κράτη για να επιβιώσουν χρειάζονται ηθικό κύρος και ηθική υπεροχή.

Πατριωτισμός είναι τα αγνά Παιδιά της ΕΟΚΑ, η κυρά της Λαπήθου, οι άνθρωποι μας στην Καρπασίας, οι μανάδες της Κύπρου, οι άξιοι άνθρωποι του μόχθου, οι άνθρωποι της παραγωγής, οι άνθρωποι της διανόησης και του πολιτισμού.

Ψευτοπατριωτισμός είναι οι μικροπολιτικοί της αφέλειας, αυτοί που συνεχώς νίπτουν τας χείρας τους, οι διαφημιστές και οι έμποροι της ψεύτικης ελπίδας, όλοι αυτοί που γεμίζουν βουλευτικά έδρανα και μας σπρώχνουν καθημερινά στην φθορά και την μιζέρια. 

Πρέπει στις δύσκολες ώρες να στηρίξουμε τα νέα παιδιά. Σκέφτομαι, ότι αυτή είναι η νέα γενιά των πολεμιστών της Κύπρου. Πολεμιστές της ειρήνης και της δημιουργίας. Η γενιά που, πάνω στο πονεμένο παρελθόν και τη θυσία των προγόνων της, πάνω στα οικονομικά ερείπια της σύγχρονης ηγεσίας της, θα χτίζει με αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία το μέλλον μίας ισχυρής Κύπρου. Της Κύπρου της ειρήνης, της Ευρώπης και του κόσμου. Μιας Κύπρου Ελεύθερης και Ενωμένης, χωρίς διαχωρισμούς και τείχη ανάμεσα στους Ανθρώπους της.

Μια τέτοια Κύπρος, ΕΝΩΜΕΝΗ, ανοικτή, με ποιότητα, βάθος και υψηλούς στόχους για το μέλλον, θα είναι η ιστορική και προσωπική δικαίωση για τον κάθε έναν από τους νεκρούς του ’55, τους οποίους θυμόμαστε σήμερα και τιμούμε με αγάπη και σεβασμό.

Θα είναι μια πατρίδα, σύγχρονης πολιτικής και πολιτιστικής δημοκρατίας. Θα είναι μια πατρίδα όπου τα νέα παιδιά θα έχουν πρόσβαση σε όλα τα επίπεδα και δεν θα εξαρτώνται από το ποιοι είναι οι γονείς τους ή ποια είναι η καταγωγή τους.

Θα είναι μια πατρίδα χωρίς κατοχή και χωρίς διαχωριστικά τείχη ανάμεσα στους ανθρώπους της. Γιατί πρέπει να ξέρετε, όπως σωστά είπε κάποιος, πως «Αν θες κάτι με όλη σου την ψυχή, το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να σε βοηθήσει να το πετύχεις».

Εμείς, ο κόσμος της Κύπρου, θα σταθούμε στα πόδια μας, θα σταθούμε στη γη που μας γέννησε και θα δημιουργήσουμε και πάλι εκείνες τις συνθήκες μιας καινούριας και ευημερούσας πατρίδας για τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας. Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα δώσουμε τη μάχη για ένα καλύτερο μέλλον.

Θα καταλήξω με τον μεγάλο μας ποιητή, Κώστα Μόντη, που αποτύπωσε τη διαχρονικότητα του Ελληνισμού σε αυτήν τη γη με τον πιο δυνατό και απαράμιλλο τρόπο: «Χρόνια σκλαβκιές ατέλειωτες, τον πάτσο τζιαι τον κλώτσο τους, εμείς τζειαμαί: ελιέ τζιαι τερατσιές πάνω στον ρότσο τους»

*Ο Κωνσταντίνος Χριστοφίδης είναι Γενικός Συντονιστής του «Νέο Κύμα || Volt Cyprus – Η Άλλη Κύπρος».