Είναι αδιανόητο και οικονομικά ασύμφορο για τη μικρή και ημικατεχόμενη Κύπρο να έχει 39 (!) δήμους, μεταξύ των οποίων οι εννέα βρίσκονται υπό τουρκική κατοχή από το 1974.
Πάρα πολλά χρόνια συζητήσεων, μελετών, νομοσχεδίων κλπ. δαπανήθηκαν. Χρήματα ξοδεύτηκαν, φαιά ουσία καταναλώθηκε. Το Κράτος έδωσε σε μελέτες αρκετά εκατομμύρια για κάτι που φαίνεται ότι δεν είχε τελικά την πρόθεση να κάνει, για ευνόητους, δηλαδή κομματικούς, λόγους. Η συζήτηση όλους αυτούς τους μήνες στη Βουλή για μείωση των δήμων, λόγω της πίεσης που μας ασκήθηκε από την ΕΕ να προβούμε σε μείωση των δήμων και σε γενικότερη μεταρρύθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, εξελίσσεται σε φαρσοκωμωδία και σε εμπαιγμό της νοημοσύνης των πολιτών. Έστω και αν η Βουλή προβεί τελικά σε μείωση των δήμων από 39 που είναι σήμερα σε 22 ή 19 ή 17, έστω και σε 14, εξακολουθεί να είναι ασύμφορη και έξω από τις υποδείξεις των εμπειρογνωμόνων. Όλα δείχνουν ότι και πάλι οι πολιτικοί μας θα φανούν κατώτεροι των περιστάσεων και ότι και πάλι θα νικήσει η κομματοκρατία και όχι το συμφέρον της χώρας.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση ήταν πάντα ο τρόπος των κομμάτων να ικανοποιούν την κομματική τους πελατεία. Το μέγεθος και ο αριθμός των δήμων αυξήθηκε υπερβολικά, για να εξυπηρετεί τα κόμματα και την εκάστοτε κυβέρνηση, οι οποίοι ανέκαθεν χρησιμοποιούσαν την Τοπική Αυτοδιοίκηση, για να βολεύουν κομματικούς οπαδούς και τον περίγυρό τους. Όποιος και να είναι ο λόγος, η συντήρηση 39 δήμων ή έστω η μείωσή τους στους αριθμούς που συζητείται τελευταίως είναι υπερβολικά δαπανηρή για τη χώρα και τον φορολογούμενο πολίτη, ο οποίος καλείται να πληρώνει αχρείαστα έξοδα συντήρησης υπερβολικού αριθμού κτηρίων και εξοπλισμού αλλά και διατήρησης προσωπικού. H μη μεταρρύθμιση λοιπόν της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι πολιτική απόφαση.
Ο κύριος λόγος που η Κυβέρνηση αποφάσισε πάλι τώρα να θέσει επιτακτικά το θέμα της μεταρρύθμισης στην Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι ο κίνδυνος για πιθανά εμπόδια στο θέμα της εκταμίευσης ενός σημαντικότατου ποσού από το Ταμείο Ανάκαμψης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. «Καλεί» ένα- ένα τα κοινοβουλευτικά κόμματα να αντιμετωπίσουν θετικά την πρότασή της, ώστε να υπάρξει αίσια κατάληξη.
Για τους απλούς πολίτες η μεταρρύθμιση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση θα επιφέρει μείωση στη φορολογία αλλά και ποιοτικότερες υπηρεσίες, καθώς θα μειωθεί η γραφειοκρατία, θα συντονίζονται καλύτερα οι διάφορες υπηρεσίες των δήμων αλλά και θα αποκτήσουν – ελπίζουμε- επιτέλους υπαλλήλους με αξιοκρατικά κριτήρια, που θα είναι ικανά να ανταποκριθούν στις νέες απαιτήσεις μιας σύγχρονης Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Επίσης η μείωση του αριθμού των δήμων θα φέρει πιθανότατα και την πολυπόθητη διαφάνεια.
Τα κόμματα δημιουργούν προσκόμματα και δικαιολογίες, καθώς δεν επιθυμούν να δυσαρεστήσουν πολλούς ψηφοφόρους τους, που επηρεάζονται από τη μείωση του αριθμού των δήμων και μάλιστα σε μία προεκλογική περίοδο η οποία ξεκίνησε πολύ πρόωρα. Επίσης εν μέσω προεκλογικής περιόδου τα κόμματα γίνονται πολύ πιο ευάλωτα και στις απαιτήσεις των τοπικών αρχόντων. Η ικανοποίηση των απαιτήσεων αυτών λειτουργεί πάντα εις βάρος των πολιτών, αφού αυτοί πληρώνουν το κόστος.
Η Κύπρος δεν θα έπρεπε να έχει περισσότερους από 6 δήμους. Όμως το κομματικό σύστημα δεν θέλει τη μεταρρύθμιση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ο λόγος είναι απλός. Οι εκατοντάδες εκλεγμένοι στα δημοτικά συμβούλια είναι στελέχη κομμάτων. Αυτό το σύστημα είναι μια παράλληλη κομματική χρηματοδότηση.
Το δίλημμα για το πολιτικό σύστημα είναι ξεκάθαρο: είτε να οδηγήσει τη χώρα μας μπροστά είτε να την κρατήσει πίσω, συνεχίζοντας να πληρώνει εκατοντάδες κομματικούς χειροκροτητές και να τους εξασφαλίζει θέσεις σε δημοτικά συμβούλια, που δεν γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά τι ακριβώς κάνουν.
Ευθύνη φυσικά φέρουν και οι πολίτες οι οποίοι συντηρούν το σύστημα, είτε γιατί κάποιοι εξυπηρετούνται από αυτό είτε επειδή κάποιοι έχουν «καταθέσει τα όπλα» και πιστεύουν ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Η απαξίωση όμως πρέπει να μετουσιωθεί σε ουσιαστικές πράξεις, σε συνεχείς αξιώσεις και ενεργή δράση για ριζικές αλλαγές, αλλιώς δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι.
Η κοινωνία χρειάζεται να διεκδικήσει αλλαγές ώστε να μεταφερθούν αρκετές εξουσίες από τα κόμματα και την κυβέρνηση σε ανεξάρτητους θεσμούς, οι οποίοι θα λειτουργούν ως αντίβαρα στην κομματική αυθαιρεσία.
